Хатынь

Ранак. Сонца ўвысь падымаецца,
А туман усе роўна ідзе.
То прыкмета, што кат прачынаецца,
Каб наладзіць свой жудасны плен.

Людзі з хат выбягалі гурбою:
Не хацелі яны разумець,
Што ўжо развіталіся з воляй
І што песень ім болей не пець.

“За сям’ю сваю з катам змагацца,
І за веску, за памяць дзядоў!” –
Нехта выкрыкнуў. – “Трэба збірацца!”
А ў адказ: “Тут з нас кожны гатоў!”

Зграя ворагаў- болей і болей,
Танкі давяць людскую ўпартасць.
Загарэлася скрозь частаколле,
Разам з ім узарвалася хата.

І бязлітасна, зладжана, упэўнена
Супраць усіх паднімалася зброя.
А бабулькі, прачнуўшыся з пеўнямі,
Не пачуюць іх гоману болей.

“Мама, мама! Ты дзе?” – разгублена
Малы хлопчык глядзеў навакол.
Дзед усхліпнуў: “Твой лёс загублены,
Ты мой мілы бяскрылы арол.”

“Schnelle, schnelle!” – крычалі карнікі. –
“Быстра ф хлеф!” – і пагналі народ.
Каля хлеву палілі кустарнікі,
Тлеў згарэўшы бярозавы плот.

Вочы ў вочы глядзелі, а думкамі
Кожны быў далёка адсюль.
Немцы шпарка з вялікімі клункамі
Дзвюх кароў адабралі ў бабуль.


Мора слёз не спыніла пажару,
І людскія нямоглыя крыкі
Аглушалі.
За што ж гэту кару
Немцы людзям Хатыні прыдбалі?

Ноччу лесам ішлі, нібы злодзеі,
Баючыся парушыць прастор,
З жалем у сэрцы, грудзях, але ж вольныя
Сівы дзед і бяскрылы арол.

За стихотворение голосовали: v2810475: 5 ; ястреб: 5 ; Сильфида_Егоровна: 5 ;